Υπολογίζεται ότι περίπου 15% των ανθρώπων χάνουν τις αισθήσεις τους στη θέα του αίματος και λιποθυμούν...
Η αντίδραση αυτής, εκτός του ότι δυσκολεύει την καθημερινότητά τους, τους αφαιρεί τη δυνατότητα να δώσουν και αίμα όταν παρίσταται ανάγκη.
Τα ακριβή αίτια αυτής της αντίδρασης παραμένουν άγνωστα, οι ψυχολόγοι την αποδίδουν ωστόσο σε έναν εξελικτικό μηχανισμό του ανθρώπου.
Η βασική ιδέα εντοπίζεται πίσω στο χρόνο, στην απειλή ανθρώπου από άνθρωπο με τη χρήση αιχμηρού αντικειμένου, κατά τη διάρκεια του οποίου μια γενετική διαφοροποίηση "επέτρεπε" σε κάποιους να λιποθυμούν ως αντίδραση. Η εξήγηση ανήκει στον Αμερικανό καθηγητή κλινικής ψυχολογίας Tyler C. Ralston.
Αυτή η αντίδραση έκανε τον επιτιθέμενο να θεωρεί το υποψήφιο θύμα του ήδη νεκρό και να αποσύρεται.
Η λιποθυμία, που συνδέεται επίσης με την απότομη πτώση της πίεσης του αίματος, επέτρεπε στους τραυματισμένους να αποφύγουν τον θάνατο από αιμορραγία. Με το πέρασμα των ετών δημιουργήθηκε το γονίδιο της «λιποθυμίας».
Η ψυχολογία έχει καταλήξει σε τρόπους χειρισμού του φόβου με μεθόδους που βασίζονται στην χαλάρωση και την εκπαίδευση προς τη διαχείριση της αντίδρασης (συμπεριφοριστική θεραπεία).
Η γενική οδηγία είναι πως το άτομο εφαρμόζει συγκεκριμένες τεχνικές έντασης/σύσφιξης κάποιων μυϊκών ομάδων για μερικά δευτερόλεπτα, ώστε να αυξηθεί η πίεση στο αίμα και να αποφευχθεί η λιποθυμία.
Σταδιακά, ο θεραπευτής εκθέτει το άτομο στο ερέθισμα που του προκαλεί τη λιποθυμία με έμμεσο τρόπο (π.χ. τον καλεί να φανταστεί ότι πλησιάζει κάπου, όπου με βεβαιότητα υπάρχει ανθρώπινο αίμα, όπως το νοσοκομείο, ή με βίντεο από λήψεις αίματος), ώσπου τελικά χαλιναγωγεί τη φοβία του.
Via
Via
